Tekeningen

Na, en soms ook voor, de eerste, tweede en derde psychose heb ik tekeningen e.d. gemaakt. Soms zegt een beeld meer dan duizend woorden. Daarom wil ik mijn tekeningen ook met jullie delen.

Cynthia Dorrestijn (2003) ‘De rode draad’. Tijdens een psychose zocht ik houvast, maar dat was niet makkelijk vanaf de positie waar ik mij bevond.
Cynthia Dorrestijn (2003) ‘De schreeuw’. Het was beangstigend om de steeds groter wordende afstand tussen mij en de buitenwereld op te merken. Het leek onmogelijk om het terugtrekken in mijzelf om te keren.
Cynthia Dorrestijn (2003) ‘Alle kleuren witten’ Vlak vóór psychoses zie ik schitteringen, ijlen het beeld en de kleuren soms na, en resoneren andere zintuigen met mijn visuele waarneming.
Cynthia Dorrestijn (2003) ‘Een blik op aura’s’. Vlak vóór de eerste en de tweede psychose zag ik bij sommige mensen een betekenisvolle gloed om hen heen, al dan niet met wat schitteringen erbij.
Cynthia Dorrestijn (2003) ‘De uitsluiting’. Ik voelde me niet thuis en zag geen uitweg. Die bleek er uiteindelijk wel te zijn, maar dan wel via de krochten van mijn onderbewuste.
Cynthia Dorrestijn (2003) ‘Zelfportret’. Elke psychose ervoer ik mijn lichaam anders dan normaal. Pijn straalde uit op het moment dat ik er aandacht aan gaf.
Cynthia Dorrestijn (2003) ‘Zelfreflectie’. Vlak vóór een psychose stroomt heel veel door mij heen. Ik wou soms dat ik simpelweg kon weerkaatsen in plaats van absorberen. In mijn hand houd ik spiegelend aluminiumfolie.
Cynthia Dorrestijn (2003) ‘Psychose wil terugkomen’. Ik wilde me verdedigen tegen dit onheil door mijzelf in het gareel te houden (aangesnoerde riem), en als een wesp ‘waarschuwingskleuren’ te dragen.
Cynthia Dorrestijn (1999 of 2003) ‘Losgezongen wil’. Ik voelde dat de rem ‘los’ was en had er geen vertrouwen in dat ik zonder rem goed zou handelen. En creëerde dan dus maar kunstmatige leefregels.
Cynthia Dorrestijn (2003) De ruimte waar ik mij tijdens een beleidsweekend in bevond had iets magisch.